Darunee's world

จ า ก อ า ร ม ณ์ ข อ ง วั น ว า น สวัสดีท่านผู้อ่านทุกๆท่าน บทความนี้ ออกมาจากความรู้สึกของเราเอง ....  หลังจากที่ได้เขียนบทความมา 4 เรื่องแล้ว ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรต่อดี เพราะมีในหัวมากมาย J  บังเอิญไปหยิบ สมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่ติดตัวไปด้วยเสมอ  จากการเดินทางไปหลายๆที่ ทำให้เราได้สร้างกวี บทความสั้นๆที่อยากให้ลองอ่านกัน ส่วนรูปภาพนั้น ก็ได้จากลิ้งใต้ภาพ ก็ขอขอบคุณเจ้าของรูปทุกรูปด้วยน่ะค่ะ  ....  ชอบ ไม่ชอบยังไง ก็บอกด้วยน่ะค่ะ ขอบพระคุณที่แวะเข้ามาอ่าบล็อกนี้ด้วยน่ะค่ะ ....                                                                                                           ดรุณี (ขอบคุณภาพจาก http://topicstock.pantip.com/camera/topicstock/2007/12/O6171351/O6171351.html ) ฉันเดินออกไป......... ส่วนเธอเดินเข้ามา........ เราเดินสวนทางกัน.... ฉันกับเธอ..... จึงไม่พบกันเสียที ... ภาพจาก ภูเก็ต .....  เราพบกันวันนี้ เพื่อจะบอกลาในวันพรุ่งนี้ ..... (ขอบคุณภาพจาก   http://portal.rotfaithai.com/modules.php?name=Forums&

ค ว า ม ซื่ อ สั ต ย์ คุ ณ เ ห็ น ค ว า ม ซื่ อ สั ต ย์ บ น ภ า พ นี้ ไ ห ม ? มันไม่แปลกหรอกทำไมคุณไม่เห็น เพราะเราไม่รู้ความซื่อสัตย์แท้ที่ จริงแล้วมันเป็นเช่นไร...          หากกล่าวถึงความซื่อสัตย์แล้ว เราเชื่อว่าทุกๆคน ก็คงคุ้นเคยกับคำนี้ดี แต่จะมีสักกี่คน                               ที่สามารถบอกความหมายที่แท้จริงของมันได้ ......แม้กระทั้งตัวเราเอง ก็ยังไม่เข้าใจกับคำสามพยางค์นี้เลย …... หลังออกมาจากห้องสอบวันนี้ ทำให้ผู้เขียนเริ่มเกิดความสงสัย กับความหมายของสามคำนี้ จริงๆแล้ว การไม่ดูคำตอบที่มีอยู่ในสมุด มันทำให้เราเกิดความภาคภูมิใจในตนเองอย่าง แน่นอน แต่ดูก็ไม่ผิดสิ เพราะมีโอกาสเปิดดูได้เสมอ ... แต่.................................... สิ่งที่ได้เห็น เมื่อทะนงในคำนี้ กลับทำให้เรา ... กลายเป็นคนโง่ ในสายตาของ ใครๆ ....... จึงกลับมาย้อนถามตัวเอง “ เราเป็นคนดี จริงๆ น่ะ เหรอ ? ”..... หากบนโลกความจริงอันโหดร้ายนี้ กลับกลายว่า ค ว า ม ซื่ อ สั ต ย์ เป็นตัวร้ายที่ฆ่าคนดีๆ ตายไป ทีละคน... ละคน... ละคน.... จนเหลือแต่มนุษย์ที่ชาญฉลาด แกม

บั น ไ ด (ขอบคุณ ภาพจาก http://mhai.exteen.com/20110913/entry  ) หากพูดถึงบันไดแล้ว หลายๆคน คงจำไม่ได้หรอกว่า เราผ่านบันไดมากี่ขั้นแล้ว กี่ชั้นแล้ว กี่อันแล้ว และกี่ความสูงแล้ว ...  ทุกวันๆ เราไม่ได้นับด้วยซ้ำว่า เราขึ้นแล้วลงกี่รอบต่อวัน  ดังนั้นบันได ก็ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน ยกเว้นเสียจากบุคคลที่ทำงาน บนภาคพื้นที่ราบเรียบ หากเราเป็นนักเรียน ก็ไม่แปลกอะไรที่ต้องขึ้น ลง บันไดอยู่บ่อยครั้ง ทั้งแบกกระเป๋าหนักๆที่เต็มไปด้วยหนังสือหนาปึก อย่างกะหินหนักๆ ส่วนวัยทำงานก็คงไม่จำเป็นต้องขึ้นแล้วล่ะ เพราะเรามีลิฟต์ใช้แล้ว ดังนั้นบันไดก็สำคัญเฉพาะลิฟต์ไม่ทำงาน หรือ เกิดเหตุอัคคีภัย คุณลองคิดว่า ความฝันของคุณ อยู่สูงเกินตึกสิบสองชั้น แต่ไม่มีบันไดขึ้นไป คุณได้แต่เงยหน้ามองมัน อยู่อย่างงั้น คุณจะทำเช่นไร ความฝันมันไม่มีลิฟต์ ที่ให้ขึ้นไปหรอก และมันก็ไม่ได้สะดวกสบายขนาดนั้น และนั้นก็คือเหตุผลที่ทำไมเราเรียกว่าความฝัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบันไดล่ะ ก็เพราะทุกคนมีความฝัน ... บันไดจึงสำคัญ ดังนั้น เราทุกคนต่างก้าวขึ้นบันไดของตนเองทุกวัน ทุกวัน และ

ถึง คนที่อยู่ แสนไกล นานแล้วนะ ที่เราไม่ได้แกล้งกัน .... ฉันยังจำภาพคุณให้ฉัน ขี่คอ ได้เสมอ นานแล้วนะ .... ที่ฉัน ไม่ได้เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้คุณฟัง นานแล้วนะ ที่เราไม่ได้ บอกคิดถึงกัน นานแล้วนะ ที่คุณไม่ได้พาฉันไปดูหนัง นานแล้วนะ ไม่มีที่ไม่มีผู้ชายคนไหน กอดฉันได้เหมือนคุณ นานแล้วนะ  ที่ฉันไม่ได้กอดคุณจากด้านหลัง นานแล้วนะ ที่ฉันกลับจากโรงเรียน เรียกคุณ นานแล้วนะ คุณ ไม่ได้ยิ้มให้ฉัน นานแล้วนะ ที่คุณไม่ได้สอนการบ้านฉัน นานแล้วนะที่เราไม่ได้คุยกัน ทางโทรศัพท์ นานแล้วนะ ไม่มีใครใจดี ซื้อของให้ฉันอย่างคุณ นานแล้วนะ ที่คุณ ไม่ได้สอนฉันเล่นดนตรี นานแล้วนะ ที่ฉันไม่บอกรักคนที่แสนดี ที่สุดในโลก นานแล้วนะ นานแล้วนะ นานแล้วนะ ที่หัวใจของฉัน อ่อนแอ เหลือเกิน ฉันมีมือถือ แต่ฉันกลับโทรหาคุณไม่ได้ ... ฉันมีปากกา และดินสอ ฉันเขียนไปหาคุณไม่ได้ ฉันมีอินเทอร์เนต ฉันแชทกับคุณไม่ได้ ฉันมีเพื่อนมากมาย ...  แต่ฉันมีเรื่องมากมายอยากเล่าให้คุณฟัง ไปอยู่ที่ไหน ... ไปอยู่ที่ไหน .... ไปอยู่ที่ไหน ... คุณสบายดีไหม ... คุณเฝ้ามองฉันอยู่ไหม ถ้าคุณเห็นฉันตอนนี้ ค

     Last vacation , I believe everyone has something that they want to do for example, getting jobs , studying, or traveling to somewhere for new experience in their lives. I am another one who did it too. I had a experience and called the most exciting experience of my life.       In the last March, my friends and I intended to getting a job at Phuket for new experience in our lives. We were deciding that going to there by the train. That was my first travel from Khon Kaen to Phuket by the free ticket of the train. But everything was not easy as we thought. We went out from Khon Kaen in the night because we wanted to Bangkok at the morning of another day. The first time we found, the passengers were sleeping on the seats. They didn't give one to us. We tried to search the seats again ,and finally we got it. But there was two guys who were drunk and sat opposite us. They were scaring. We could not sleep anymore until another day. The first picture of traveling.